11. Hefajstos. Hefajstos, zwany też Hefajstem, to bóg w mitologii greckiej, który był znany jako bóg ognia i kowalstwa. Uważany był za syna Zeusa i Hery, ale według niektórych wersji mitów był niechcianym dzieckiem Hery, które zostało odrzucone przez nią i upadło na ziemię, co spowodowało, że Hefajstos urodził się z kalectwem. Filoktet ( gr. Φιλοκτήτης Philoktḗtēs, łac. Philoctetes) – w mitologii greckiej król Tesalii, łucznik, spadkobierca łuku Heraklesa [1] . Ranny Filoktet pozostawiony przez Greków. Uchodził za syna Pojasa i Demonassy. Był przyjacielem Heraklesa, świadkiem ostatnich chwil życia herosa. Komentarze. 1. Hezjod – obok Homera największy twórca dawnej epiki greckiej. Teogonia (z gr. narodziny bogów) – pochodzenie, rodowód genealogia bogów, którzy wedle mitologii greckiej nie istnieli wiecznie, lecz rodzili się i pojawiali w czasie. Teogonia Hezjoda jest eposem religijnym – obszernym i podniosłym poematem poświęconym Zygmunt Kubiak w swojej Mitologii konsekwentnie poszukuje jakichś ogólnych prawd czy prawdy, która się z mitów wyłania, a w każdym razie ku niej zmierza. Zmierza - waham się, czy użyć tego terminu, ale zaryzykuję - do idei monoteizmu. (Zeus przecie, jak wiemy z innych starych świadectw, obawia się tajemniczych przepowiedni, że Bojąc się ich śmiertelnie Grecy, gdy już musieli o nich mówić, nazywali je przypochlebnie Eumenidami, czyli Łaskawymi, co pasowało do nich (za przeproszeniem) jak pięść do nosa. W mitologii greckiej obraz zaświatów był mało zachęcający dla tych, którzy nie byli ludźmi bez skazy. Nić Ariadny. Oznacza metodę wyjścia z trudnego problemu, wskazówkę prowadzącą do rozwiązania, łączy się z nim związek frazeologiczny „po nitce do kłębka”. Wyrażenie wywodzi się z mitu o kreteńskim labiryncie. Ariadna podarowała nić Tezeuszowi, który dzięki niej mógł po zabiciu Minotaura bezpiecznie opuścić labirynt. . Atena- w mitologii greckiej była boginią mądrości, oraz wojny sprawiedliwej. Jej atrybutami były: miecz, sowa, hełm, drzewo uważany za boga piękna, światła, życia, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patrona sztuki i poezji, przewodnika w mitologii greckiej bóg dróg, podróżnych, kupców, pasterzy, złodziei, posłaniec mitologii greckiej najwyższy z bogów. Uosobienie najwyższej zasady rządzącej Wszechświatem. Władca wszystkich bogów i ludzi. Jego atrybutami były złote pioruny, orzeł i tarcza zwana egidą. Ten artykuł od 2020-12 wymaga zweryfikowania podanych podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. ApolloἈπόλλων — bóg piękna, światła, życia, zarazy, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patron sztuki i poezji, przewodnik Muz i charyt — Apollo Sauroktonos (zabijający jaszczurkę) Praksytelesa Występowanie mitologia grecka mitologia rzymska Atrybuty Lira Siedziba Parnas Teren kultu starożytna Grecjastarożytny Rzym Odpowiednik W mitologii rzymskiej, tak samо: Аpоllо Rodzina Ojciec Zeus Matka Leto Rodzeństwo Artemida (siostra-bliźniaczka) Dzieci z Ftyją: Doros;z Kaliope:Orfeusz,Linos;z Koronis:Asklepios;z Kyrene:Aristajos;z Talią:Korybanci Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Cytaty w Wikicytatach Apollo (gr. Ἀπόλλων Apóllōn, zwany też Φοῖβος Phoibos ‘Jaśniejący’, łac. Apollo) – w mitologii greckiej syn Zeusa i Leto. Urodził się na wyspie Delos. Był bliźniaczym bratem Artemidy. Uważany za boga piękna, światła, życia, śmierci, zarazy, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patrona sztuki i poezji, przewodnika muz (Ἀπόλλων Μουσηγέτης Apóllōn Mousēgétēs), natchnienia, lecznictwa i uzdrawiania, łucznictwa, kawalerów, a także wieszczek. Swą siedzibę miał na szczycie góry Parnas w Delfach, skąd zsyłał natchnienie. Mury okalające dom Apollina okalały też miejsce słynnej wyroczni delfickiej. Apollo był najprzystojniejszym męskim bogiem spośród greckich bóstw. Smukły, o złotych lokach, onieśmielał spojrzeniem swoich średnio niebieskawych oczu. Był zazdrosny i zawistny, np. zacięcie konkurował z Marsjaszem, frygijskim satyrem flecistą, o miano najlepszego muzyka. Nawet kiedy ten przyznał mu pierwszeństwo, Apollo skrępował mu ręce i nogi, przywiązał do drzewa i obdarł żywcem ze skóry. Kiedy Zeus raził piorunem Asklepiosa (syna Apollina), ten w zemście zabił kilku cyklopów z kuźni Hefajstosa. Za to morderstwo Apollo musiał przez dziewięć lat służyć jako parobek u króla Admeta w Tesalii. Domeny i atrybuty[edytuj | edytuj kod] W rzeczywistości bóstwo o szerokich, często sprzecznych kompetencjach. Pierwotnie androgyniczny (śladem tego bliźniacza para Apollo-Artemida) bóg gwałtownej śmierci – Grecy wywodzili jego imię od ἀπόλλυμι (apóllymi) „niszczę, zabijam”, ale por. też IE. *abol (<*obol-) „jabłko” (symbol – źródło wiedzy). Bóg jednocześnie solarny i chtoniczny. Zabijając węża-smoka Pytona – syna Gai nasłanego na matkę Apollina i Artemidy przez zazdrosną Herę (w innej wersji mity ofiarą Apollo był Delfyne, będący hipostazą pierwotnej Magna Mater) – strzegącego bramy do tajemnej wiedzy ukrytej pod ziemią, przejął władzę nad wyrocznią w Delfach (gr. delfys „macica”). Zabójstwo Pytona, podobnie jak zabójstwo Wrytry przez Indrę, było wielkim, bohaterskim czynem, ale i przekleństwem, z którego należało się oczyścić. Ustanowił więc igrzyska pytyjskie, zszedł też do podziemia. Stał się przekaźnikiem Zeusowych wyroków, szczególnie w sprawie obrzędów oczyszczenia po zbrodni zabójstwa. Oddalał (apotropaios) i oczyszczał (katharsios) od zła (zbrodni mordu), które sam wywołał. Łuk i lira, którymi posługuje się Apollo, mogą być interpretowane jako narzędzia przeciwstawne (mordu i oczyszczenia). Może być to również w rzeczywistości jedno, najbardziej pierwotne, instrumentum – symbol władzy nad życiem i śmiercią oraz wiedzy (zarówno jako instrument muzyczny – przygrywający podczas szamańskiego obrzędu, jak i łuk miotający strzały, na których szaman podróżuje w zaświaty). Apollinowi był także poświęcony wawrzyn szlachetny, który nałożył na głowę po przybyciu do doliny Tempe i obmyciu się z krwi przelanej po zabiciu Pytona. M. Eliade stwierdza, że krwawa mitologia apollińska odbija proces przenikania kultu Apollina do Grecji i przejmowanie przezeń atrybutów bóstw przedindoeuropejskich (o charakterze rolniczym, tellurycznym i tradycji jeszcze megalitycznej – delficki omfalos). Istnieje też hipoteza (na gruncie irańskim co prawda) o powstawaniu tego typu mitów w wyniku syntezy dwu oddzielnych nurtów życia religijnego (żeńskiego: rolniczo-przydomowego i męskiego: nomadycznego lub półnomadyczno-wojowniczego) w obrębie jednej wspólnoty plemiennej. Mimo degradacji i asymilacji atrybutów Bogini Ziemi, przepowiednie nadal głosiła kapłanka Pytia (w poważniejszych sprawach stosująca maneisa, szał poetycki, stan profetycznej ekstazy znany z innych religii indoeuropejskich i obrzęd zstępowania do podziemi, ad uterum), której przekaz tłumaczył prorok. Z czasem ta złowróżbna strona bóstwa zostaje oswojona, Apollo coraz bardziej staje się bogiem porządku i prawa – harmonii świata. Dwa kierunki, z których wywodzono Apollina to: północny – eurazjatycki, oraz wschodni – małoazjatycki. Pierwszy poparty jest mitem o corocznych (zimowych) podróżach Apollina do rodzinnej ziemi (Hyperborei). Podczas jego nieobecności w Delfach miał rządzić Dionizos. Za drugim kierunkiem przemawia lokalizacja największych ośrodków jego kultu (Azja Mniejsza) i inskrypcja hetycka z imieniem Apulúnas „bóg bram”. Kochanki i kochankowie w mitologii[edytuj | edytuj kod] Apollo nie miał żony ani szczęścia w miłości. Boginie, nimfy i kobiety śmiertelne, które do niego wzdychały nigdy nie mogły zatrzymać go dłużej przy sobie. Te natomiast które darzył afektem, nie odpowiadały na jego zaloty. Apollo był zakochany w Dafne, córce Gai i Penejosa. Dziewczyna jednak odrzucała jego zaloty. Apollo postanowił zdobyć Dafne za wszelką cenę. Ścigał ją tak długo, aż dziewczyna straciła siły. Dziewczyna poprosiła wtedy ojca – boga rzeki – o pomoc. Penejos spełnił prośbę córki. Dafne zmieniła się w krzak wawrzynu szlachetnego. Apollo załamał się po metamorfozie swej wybranki. Z gałęzi drzewa uplótł wieniec, który odtąd ozdabiał jego głowę. Apollo zakochał się też w pięknej nimfie Kastalii, córce rzecznego boga Acheloosa i zabiegał o jej względy. Nimfa nie mogąc sobie poradzić z natarczywością zalotów Apollina rzuciła się do źródła bijącego ze skał Parnasu. Apollin uświęcił to miejsce, nazywając źródło jej imieniem. Woda z tego źródła zsyłała moc natchnienia na każdego, kto się jej napił. Na życzenie Apolla Artemida przebiła strzałą z łuku ukochaną Apollina Koronis, która zakochawszy się w śmiertelniku Ischysie wzgardziła miłością Apolla. Apollo na późnorzymskiej mozaice Synem Apollina i Koronis był Asklepios, mający władzę nad życiem (jego hipostazami były chtoniczne w swym charakterze: wąż i pies). Z muzą Kaliope miał synów Orfeusza i Linosa a z Talią Korybantów (boskich tancerzy). Z Kyrene miał syna Aristajosa, a z Ftyją - Dorosa. Hamadriada Dryope zrodziła mu syna Amfissosa - późniejszego założyciela miasta Ojta, w którym wzniósł świątynie ku czci Apolla, a kapłanką w niej została Dryope. Pewnego dnia Dryope zniknęła bez śladu, a obok posągu Apollina wyrosła topola. Kochanką Apollina była też Kreuza, córka ateńskiego króla Erechteusza (prześladowcy Heraklidów), która urodziła mu syna Iona – mitycznego protoplastę Jonów, ludu helleńskiego. Obawiając się gniewu ojca, Kreuza oddała synka na wychowanie Pytii. Był również zakochany w Hiacyncie i Kyparissosie. Miłość z Hiacyntem skończyła się fatalnie. Podczas rzutów dyskiem przypadkowy podmuch zniósł dysk, który zabił oblubieńca Apollina. Przypisy[edytuj | edytuj kod] pde pde Wideo: 9 greckich muz, ich pochodzenie i cechy Wideo: Mitologia Grecka - Bogowie i Mity | Mitologie Świata Zawartość: PochodzenieStyl życia9 muz HezjodaCalliopeClioEuterpeByłMelpomenePolyymniaThaliaTerpsichoreUraniaBibliografia Plik greckie muzy byli jednymi z bóstw, które obfitowały w starożytnej Grecji i które miały mniej mocy niż bogowie Olimpu. To młode panny, które od wieków są inspiracją dla różnych się tak, ponieważ w mitologii greckiej uważano je za źródła inspiracji dla poezji, muzyki, retoryki, tańca i nauk ścisłych, takich jak historia i astronomia. To Hezjod zdefiniował, że są to dziewięć muz, nadając każdej z nich imię, a także jasny, szczegółowy opis zgodnie z ich jest grecka tradycja Hezjoda, która przeszła do dnia dzisiejszego, w której muzy nadal z pewną częstotliwością przywoływano, aby inspirować twórców w różnych dziedzinach tradycja odmienna od Hezjoda, która wskazuje, że były tylko trzy muzy: Aedea, która była inspiracją do śpiewu i wszystkiego, co dotyczyło głosu; Meletea jest uważana za muzę medytacji; a Mnemea jest muzą nie było jasnej pewności, ile muz istniało, to tradycja Hezjoda skonsolidowała je w dziewięć muz w VII wieku pne. C. napisał TeogoniaDziewięć muz narodziło się podczas dziewięciu nocy miłości pomiędzy Zeusem, ojcem wszystkich bogów olimpijskich, a Mnemoside, znanym jako bogini pamięci. Zgodnie z genealogią Hezjoda dziewięć muz to wnuczki Urana i Gai; to znaczy ziemi i życiaW mitologii greckiej nie ma również jednomyślności co do stylu życia muz. Na przykład w tradycji mówi się, że byli mieszkańcami góry Parnasso i Zeus, ich ojciec, dał im Pegaza, skrzydlatego konia, który nosił ich podczas wielu też, że mieszkali w Helicón, to tam utworzyli chór Apollo. W mitologii greckiej jasne jest, że muzy były inspiracją dla tych dziedzin, które były fundamentalne dla Greków, takich jak sztuki ścisłe i nauki ekspertów uderza fakt, że w mitologii greckiej nie ma muzy dla sztuk wizualnych, takich jak malarstwo, architektura czy kultury greckiej zapewniają, że wynika to z faktu, że w tradycji greckiej szczególne znaczenie przywiązywano do tych przejawów, które były związane z czasem, ponieważ w jednej chwili wszystko się zmienia i muz HezjodaW Teogonia Hezjod opowiada, jak to dzięki obecności dziewięciu muz został poetą. Tak więc w swojej poezji opisuje pochodzenie i osobliwości każdej muzy, która tworzy grecką pod uwagę ich związek z muzyką, tradycja potwierdza, że ​​dziewięć muz było częścią świty Apollo (boga muzyki) i że często pojawiają się na festiwalach bogów, aby śpiewać różne pierwszą piosenką była cześć bogów, gdy w zaciętej i doniosłej bitwie pokonali mitologii mówi się również, że muzy są towarzyszami królów, ponieważ to one dostarczają inspiracji, której potrzebują przywódcy, aby ich przemówienia zawierały precyzyjne słowa, a także aby mieli klarowność niezbędną do wykonywania swoich funkcji rządu i przynoszą korzyści ich muz, które gromadzi tradycja Hezjoda, to:CalliopeJest najstarszy, ponieważ pojawia się jako pierwszy w Teogonia. Mówi się, że jest najpotężniejsza i znana ze swojego pięknego muzą słowa, inspirując tym samym tych, którzy są oddani elokwencji, epickiej poezji i pięknie. Jest reprezentowany za pomocą rysika i tablicy do Kaliope nad siostrami pokazuje, że w Grecji epickiej poezji nadano większe znaczenie i rozmach, dlatego poeci szukali inspiracji w jego była to jednak jego jedyna moc, gdyż w tradycji Hezjoda powierzono mu zadanie towarzyszenia królom, aby wypływały z nich najlepsze słowa, najpiękniejsze i dające poczucie tego powodu Calliope jest wielokrotnie przedstawiany w złotej koronie, ponieważ żył wśród królów; ponadto nosi girlandę w swojej głównej roli w porównaniu z rolami swoich muzą historii i przypisuje się jej wprowadzenie alfabetu w Fenicji. W swoich licznych przedstawieniach jest zwykle postrzegana jako młoda kobieta, która nosi zwój jako symbol pisania historii i trąbkę, ponieważ jest również znana jako dawczyni honoru, ponieważ jest „tą, która oferuje chwałę”.Niektóre reprezentacje obejmują również obecność kuli ziemskiej i, w pewien sposób, inkorporację czasu. Zdaniem ekspertów oznacza to, że historia jest obowiązkiem wszystkich i na właściwie muzą muzyki i jest znana jako wynalazczyni fletu, z tego powodu jest zwykle przedstawiana jako podwójny lub prosty wielu uczonych twierdzi, że to Atena wynalazła podwójny flet lub sale lekcyjne. Pomimo tej rozbieżności Euterpe jest obrońcą imię oznacza „bardzo miła” lub ta z „dobrym duchem”, co odnosi się do jej dobrego znana jako muza, która inspiruje poezję liryczną, ta poświęcona miłości, ponieważ jej imię nawiązuje do „kochającej”.W przedstawieniach zwykle nosi nakrycie głowy z róż i cytrę lub lirę, aby przygotować wersety do muzyki. Również w niektórych przedstawieniach obecna jest strzała, która łączy ją z Erosem, kolejnym bohaterem dwumianu boginią tragedii, chociaż początkowo była znana jako bogini pieśni, ponieważ jej imię oznacza „melodyjna”. Zwykle jest przedstawiany z maską tragicznego znaku; nosi też koronę i wielokrotnie muzą par excellence teatru, dzięki temu, że w Grecji tragedia była ulubionym gatunkiem eksperci uważają, że Melpomene jest obrazem frustracji, ponieważ mit mówi, że miał wszystko do szczęścia: bogactwo, piękno i mężczyzn u jego stóp. Stamtąd wynika, że ​​przedstawia prawdziwą tragedię życia; dramat posiadania wszystkiego i niemożności bycia jest jako muza retoryki, dlatego jest przedstawiana surowym i poważnym gestem, a na ogół towarzyszy jej instrument muzyczny, którym są zwykle chodzi o postawę, jest ona zwykle przedstawiana w geście medytacji, refleksji, aw niektórych przypadkach nosi zasłonę, aby pokazać jej święty także inspiracją dla pantomimy oraz poezji lirycznej i sakralnej. W niektórych mitach jest wyjaśnione, że to ona uczyła mężczyzn jako muza, która inspiruje komedię i bukoliczną poezję. Wszystko to pochodzi od nazwy „Talía”, co oznacza „kwitnienie” lub „bogate święto”.Generalnie w przedstawieniach artystycznych ma maskę komiksową i laskę pasterską; dodatkowo zwieńczony bluszczem lub kompozycją polnych niektórych mitach przypisywano mu ważną rolę przewodnicząc bankietom i wielkim uroczystościom, które zaszczycał darami obfitości i reprezentowany z młodą, zwinną i bardzo smukłą sylwetką, ponieważ jest muzą tańca, a także poezji chóralnej i chórów w ogóle. W przedstawieniach zwykle nosi lirę i pewnej mitologicznej tradycji twierdzi się, że Terpsichore była matką syren, innych mitologicznych istot o niesamowitej urodzie, które zamieszkiwały morza i uwodziły żeglarzy, dopóki nie zaciągnęli ich na jedną z dziewięciu muz oddanych nauce; W tym przypadku chodzi o astronomię i astrologię. Z mitologii wiadomo, że jest najmniejszą z dziewięciu istnienie pokazuje, że w starożytnej Grecji astronomia zajmowała dominujące miejsce w życiu, więc astronomowie mieli własną muzę, aby uzyskać z niej niezbędną sztuce zazwyczaj przedstawiają Uranię ubraną w niebieską tunikę, która reprezentuje niebo; Ponadto ma kompas do pomiaru i ma bardzo blisko globus. Jego głowę zwieńczono gwiazdami, aby pokazać, że jest źródłem inspiracji dla astronomów i niektórych przedstawieniach widziana jest także z innymi obiektami matematycznymi, dlatego też stwierdza się, że jest muzą matematyki i wszystkich nauk Castro, M. „Greek Mythology: The Greek Muses” (18 marca 2018) w RedHistoria. Pobrane 9 lutego 2019 z RedHistoria: Villarán, A. „9 muz, inspiracja” (czerwiec 2010) w Dialnet. Pobrane 9 lutego 2019 z Dialnet: muz” (czerwiec 2008) w magazynie Esfinge. Pobrane 9 lutego 2019 z magazynu Esfinge: Muzy” (27 grudnia 2008) w 20 minut. Pobrane 9 lutego 2019 20 minut: w Encyclopaedia Britannica. Pobrane 9 lutego 2019 z Encyclopedia Britannica: M. "Historia Uranii, muza astronomii" (13 listopada 2009) w El País. Pobrane 9 lutego 2019 z El País: muza - bogini w mitologii greckiej, początkowo jedna – opiekunka aojdów, muza pamięci, później trzy: Aoede (śpiew i poezja), Melete (nauka, praca) i Mneme (pamięć, wspomnienia). W Delfach nosiły one inne nazwy – była Nete, Mesi i Hypate, które są również nazwami trzech antycznych muzycznych strun liry. U Homera jest ich jednak już 9 – są one córkami Zeusa i Mnemosyne. U Hezjoda są córkami Matki Ziemi i Powietrza. Wszystkie muzy miały zdolność wieszczenia i występowały w orszaku Apollina, ich przewodnika. Ośrodkiem kultu muz był Parnas i Helikon w Beocji (muzy helikońskie). Kalliope – poezja epicka oraz filozofia i retoryka, przedstawiano ją z tabliczką i rylcem Klio – historia, przedstawiano ją ze zwojem papirusu Erato – poezja miłosna, przedstawiano ją z kitarą Euterpe – poezja liryczna, gra na flecie, przedstawiano ją z aulosem Melpomene – tragedia i śpiew, przedstawiano ją z maską tragiczną Polihymnia – poezja chóralna, pantomima przedstawiano ją zawsze głęboko zamyśloną, bez atrybutu Talia – komedia, przedstawiano ją z maską komiczną Terpsychora – taniec, przedstawiano ją z lirą i plektronem Urania – astronomia i geometria, przedstawiano ją z cyrklem i kulą ziemską Inne hasła zawierające informacje o "muza": Pstrąg tęczowy ... Dożynki ... Kania czarna ... Bocian czarny ... Kliometria Kliometria (z gr. Klio - muza historii; métron - miara) - stosunkowo nowy kierunek badań historii gospodarczej ... Sowa uszata ... Kopciuszek zwyczajny ... Literatura – przegląd chronologiczny ... Zeus Muzy , Nimfy, Palikowie , Pan , Pelasgos, Perseusz , Polihymnia , Radamantys , Sarpedon , Talia (charyta), Talia (muza), Tantal , Terpsychora , Tityos, Urania , Zagreus , Zetos ( Amfion i Zetos ), MityIlość mitów, ... Apollo (mitologia) ... Inne lekcje zawierające informacje o "muza": Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Powiązane hasła: Reklama Dodaj szkołę Nauka Mitologia na A – greckaAchilles Adonis Afrodyta Agamemnon Amazonka Andromeda Apollo Ares Argonauta Argos Artemida Artemis Atena Atlantyda Atlas Augiasz Azja ambrozjaMitologia na A – rzymskaAkwilon Alcyd Aurora Auster AwentynMitologia na A – opisyJeśli chodzi o zagadnienie mitologia na A to zdecydowanie najwięcej postaci znajdziemy mitologii greckiej. Wielu greckich bogów, herosów i innych postaci nosi Imiona zaczynające się na to wspomniana wyżej bogowie – bogini mądrości i sztuki, opiekunka najbardziej znanych miast starożytnej Grecji, czyli Aten i SpartyApollo – syn Zeusa i Leto, bóg opiekujący się wieloma obszarami, uznawany za boga piękna, muzyki, poezji, ale także śmierci czy zarazy. Przewodnik muz, związany z wyrocznią w – bogini miłości, kwiatów, chodzi o postaci z mitologii greckiej na A, które nie są bogami możemy wyróżnić na przykład Agamemnona. Naczelnego wodzą Greków w wyprawie po odzyskanie porwanej Heleny. Jeszcze bardziej znany jest chyba Achilles – wielki heros i bohater wojen mitologii rzymskiej postaci na literę A są zdecydowanie mniej liczne. Jednak możemy na pewno wymienić mitologię rzymską na A. Pierwszy przykład to Akwilon, czyli bóg wiatru północnego, w mitologii greckiej jego odpowiednikiem jest inne kategorie na A Film na A Serial na A Wyspa na A Imię damskie na A Imię męskie na A Pierwiastek na A Instrument muzyczny na A Sport na A Marka na A Pokemon na A Część ciała na A Kwiat na A Cecha na A Marka samochodu na A Ptak na A Ryba na A Rasa psa na A Ssak na A Słowo na A Emocje na A Gra na A Klub piłkarski na A Ubranie na A Aktor na A Piłkarz na A

przewodnik muz w mitologii greckiej